Her gün yeni bir yüz, yeni bir hikâye, yeni bir acı girer kapıdan.
Ve ben, her seferinde kendimi sıfırlayıp yeniden başlarım.
Çünkü burada, kimsenin taşıdığı acı bir diğerinin acısına benzemez.
Burada, her yüze dokunan ellerin, her söze eşlik eden bakışın bir ağırlığı vardır.
Ve bazen, gözlerinizde biriken yaş, maskenin ardında hapsolur.
Hastalar…
Kimisi korkuyla bakar gözlerimin içine, kimisi umutla, kimisi de sessiz bir kabullenişle.
Bedenleriyle birlikte ruhlarını da getirirler bize.
Ve bizim işimiz sadece yarayı sarmak, sadece ilacı vermek değildir;
biz ruhun titrek ipliklerini de düğüm düğüm çözmeye çalışırız.
Sırtımızda, kendi yorgunluğumuzun yanı sıra onların çaresizliğini de taşırız.
Bazen bir hastanın titreyen sesiyle umut ararım kendi içimde.
Bazen bir başka hastanın son nefesini uğurlarken, susarak dua ederim.
Çünkü bilirim ki, her hastanın ardında bir aile, bir hikâye, bir bekleyiş vardır.
Ve bilirim ki, her temas ettiğim hayat, bende görünmeyen izler bırakır.
Sağlıkçı olmak, sadece mesai doldurmak değildir.
Sağlıkçı olmak, bazen kelimeler kifayetsiz kaldığında sessizce el tutmaktır.
Bazen göz göze gelince susmaktır.
Bazen çaresizliğin içinde küçük bir tebessüm bulmaktır.
Ve bazen kendi içindeki yıkımı erteleyip, bir yabancı için güçlü görünmektir.
Hasta dediğimiz kişi, çoğu zaman sadece tıbbi bir vakadır dosyada.
Ama bizim için o; bir annenin yüreği, bir çocuğun kahkahası, bir eşin duası, bir dostun eksikliğidir.
Ve biz, bütün bunları taşıyarak, yeniden ve yeniden o kapıdan gireriz.
Çünkü her hastanın gözlerinde, görünmeyen bir emanet vardır bize bırakılan:
İnanç. Umut. Hayat.
Ve her gece başımı yastığa koyduğumda,
bilirim ki, iyileşen her nefeste biraz daha insan olurum.
Ve kaybettiğimiz her hayatla biraz daha sessiz…
