Türkiye’nin en büyük memur konfederasyonu olan Memur-Sen, aylık yaklaşık 1 milyon 78 bin üyeden topladığı 300 milyon lirayı aşkın aidatla devasa bir mali güce sahip. Ancak bu ekonomik güç, üyeler için ne grev ne toplu eylem ne de bir hak kazanımına dönüşüyor.
Yıllardır değişmeyen bu sessizlik hali, memurlar arasında artık alaycı bir deyime dönüştü:
“Celladına aşık memur modeli.”
Mobbing Düzeninin Sessiz Ortağı
Kamu kurumlarında yetkili sendikaya yakın yöneticiler eliyle oluşturulan baskı atmosferi, mobbingin sendikal forma bürünmüş hali olarak tarif ediliyor. Sendika değiştirmek isteyen memurlar ya fişleniyor ya da “işlerin rast gitmeyeceği” ima edilerek dolaylı tehditlerle karşılaşıyor.
Bu psikolojik abluka sayesinde sendikanın üye sayısı reel kazanım olmadan dahi erimiyor.
Dayanışma Aidatı Amaç oldu, Memur Fakir Bırakıldı
Şimdilerde kamuoyu, yetkili konfederasyonun yeni bir hazırlık içinde olduğunu duyuyor. Ancak bu hazırlık, Ağustos ayında yapılacak toplu sözleşmeye dair bir eylem planı değil.
Konfederasyon, tüm enerjisini dayanışma aidatının zorunlu hale getirilmesine odaklamış durumda.
Yani başka bir sendikaya üye olmayan memurlardan da para toplayabilmenin peşinde.
Milyonlarca memur enflasyona ezilirken, aidat dışı gelir planları yapmak; temsil krizinin artık inkâr edilemeyecek boyutta olduğunu gösteriyor.
Sosyal Medyada “Hareket”, Sahada Sessizlik
Toplu sözleşmeye sadece haftalar kalmışken, yetkili konfederasyonun yapabildiği tek şey: göstermelik sosyal medya paylaşımları.
Sahada yoklar, meydanda yoklar, kamuoyunda yoklar.
Sadece mali ve bürokratik gücün garantisini korumaya odaklı bir yapı, üye çıkarları için savaşan bir sendika olmaktan çok uzak.
Suçlu Kim?
Kurumlarda bu düzeni ayakta tutan yöneticiler mi?
E-devletle özgür örgütlenmeye hâlâ izin vermeyen sistem mi?
Yoksa her şeyi görüp hâlâ bu yapının içinde kalan memurlar mı?
Sistem devam ediyor çünkü herkes bu düzenin bir parçası olmayı kabul ediyor. En çok da susarak.
Son Söz
Koca bir konfederasyon, milyarlarca liralık gelirle susuyor.
Ne grev, ne direniş, ne gerçek bir kazanım var.
Geriye kalan sadece aidat…
Sağ
Abdurrahman
